Policzki w piwie

Nowa fala. Październik i ściany deszczu, rzeka poza swoje brzegi. Mój réalisme magique i monochromatyczne filmy. W czerni i bieli można się skupić na geście. Można się na nim koncentrować poza czasem, nigdy nie nudzić się nawijaniem włosów na palce, nigdy nie znudzić się przeciąganiem dłonią od czubka głowy do nienazwanej niedokończoności. Jeśli raz dasz czemuś imię, zaczynają się tworzyć zobowiązania i ograniczenia, szach i mat, reguły gry. We wszystkich grach czegoś nie wolno. Nie wychodzisz poza szachownicę schematów, bo tylko zmyślny ruch przeciwko komuś pozwoli na wygraną. A nie o to chodzi w przelotnym muśnięciu policzka, całej wieczności pomiędzy najwyższym punktem ust a rozprostowaniem palców i niedowierzaniem, że linie papilarne mają teraz kształt z drobnej siateczki czyichś warg. 

Najdłuższe podróże są w tłumie, film noir, kiedy próbuję się przecisnąć spojrzeniem poza rytmiczny projektor tramwaju. Śliczne twarze i te infernalne, wszystkie ujęte w kadry ciemnej jesieni. Nigdy nie wiesz, na którym dla kogoś fotosie się znajdziesz. 

„..nous cherchions sans chercher mais en sachant que nous cherchions pour nous trouver..” (J.Cortazar „Rayuela”)

Korzenne policzki wieprzowe pieczone w piwie

– 6 policzków wieprzowych

– 500 ml ciemnego piwa miodowego

– 1 marchewka

– 1/3 korzenia pietruszki

– kawałek selera

– 1/2 białej części pora

– 4 ząbki czosnku

– *syrop klonowy

– łyżka gęsiego smalcu

– 5 liści laurowych

– 6-8 ziaren ziela angielskiego

– laska cynamonu

– 5 goździków

– natka pietruszki

– sól